Op verkenning in Quito & naar Quilotoa kratermeer

Hola! Leuk dat je weer meeleest. In mijn vorige blog beschreef ik mijn eerste indrukken van Ecuador en mijn leven hier. Al schrijvende bleek ik daar zoveel over te vertellen hebben, dat ik niet eens meer heb verteld over de leuke dingen die ik al gedaan heb. En dat zijn er best wat, dus tijd om bij te praten!

Vanwege de lange stagedagen doordeweeks zijn het voor mij de weekenden waarin ik Ecuador verder kan verkennen. Stukje bij beetje, elke week een andere plaats of bezienswaardigheid. Heel anders dan wanneer ik 'gewoon' op reis ben en continu van plek naar plek reis.

In het weekend na mijn eerste stageweek was ik stiekem best moe. Er zijn een hoop dingen om aan te wennen; niet alleen het bedrijf, mijn stageopdracht en continu in het Spaans denken, maar ook het feit dat ik van veel thuis zijn (= uitslapen) en zelfstandig studeren (= heeel veel pauzes nemen) ineens overschakel naar fulltime werken en elke dag vroeg opstaan. Maar goed, moe of niet, ik had veel zin om goed gebruik te maken van de vrije tijd in het weekend dus plande het lekker vol.

Motto van de week: Slapen kan altijd nog.

Free walking tour Quito

Nouja, plannen... het liep eigenlijk vanzelf vol. Ik had besloten op zaterdag opnieuw naar Quito te gaan, omdat ik toch wat meer wilde zien dan alleen het Plaza Grande en de beroemde Basilica del Voto Nacional. Ik las in mijn reisgids (ja zo'n echte van papier) dat er verschillende opties waren voor gratis wandeltours en daar had ik goede ervaringen mee in andere steden: zo'n 3 uur word je met een groep andere (vaak jonge, ook solo-)reizigers langs de leukste plekken geleid en krijg je hierbij informatie van een lokale gids. Omdat de 'gratis' tour uitgaat van fooien, heb je eigenlijk altijd een enthousiaste gids die echt zijn best doet - anders krijgt hij/zij simpelweg minder geld.

Dit is El Panecillo, een heuvel met daarop het standbeeld van La Virgen de Quito. Vanuit veel plekken in het centrum een te zien, dus echt een herkenningspunt.

Ik koos voor de free walking tour Quito georganiseerd door het Community Hostel (ok, was eigenlijk de enige die zo kort van tevoren nog plek had) en vond het erg geslaagd. Inderdaad waren er andere mensen bij die alleen reisden dus raakte ik makkelijk aan de praat en zo leerde ik een Amerikaans meisje kennen. Ook kletste ik tussendoor met de gids, die het leuk vond te horen dat er iemand - net als hij - voor een langere tijd in Quito was in plaats van slechts voor een paar dagen en dan weer door. Aan het eind van de tour nodigde hij iedereen uit om mee te gaan lunchen in zijn favoriete restaurant. Tevens een van de goedkoopste in de stad met 2 gangen + sap voor $2,25, dus je begrijpt: ik ging mee - net als een groot deel van de groep, wat erg leuk was.

Lekker hip doen in La Floresta

Het Amerikaanse meisje was er ook bij en zo besloten we na de lunch samen met nog 2 andere Amerikaanse jongens een andere wijk te verkennen: La Floresta. Dit ligt een stuk buiten het historische centrum, dus namen we een Uber (die met z'n vieren gedeeld bijna niks kostte, dus ideaal). Het is een modernere wijk en staat bekend als een beetje alternatief/hipster/creatief. Vond ik wel interessant klinken, en ik werd niet teleurgesteld. Allereerst hadden we zodra we uit de auto stapten al gelijk een mooi uitzicht, want blijkbaar ligt La Floresta hoog en aan de rand van de stad zodat je op groene valleien en bergen uit kunt kijken. Dat was een leuke verrassing (zo heeft niet-zo-goed voorbereid zijn ook wel eens voordelen, haha).

Gespot in La Floresta

Wandelend door de wijk kwamen we veel kleurrijke street art tegen waar mijn kunsthart (in de creatieve zin, niet kunstmatig haha) sneller van gaat kloppen. We eindigden bij een leuk, erg hip ingericht café dat hoort bij de aangrenzende bioscoop Ochoymedio. En die toffe inrichting lijkt een uitzondering in Quito, want alle restaurants en cafés die ik zover gezien heb zijn praktisch, simpel en weinig sfeervol. Dus hier dronken we een paar (net zo hippe) drankjes tot ik afscheid nam van mijn nieuwe Amerikaanse squad: zij gingen terug naar het hostel, en ik bleef nog in het café omdat ik die avond in dezelfde wijk met mijn huisgenoten zou gaan eten.

Gezellige huiskamersfeer in het café van Ochoymedio. Sowieso dat ik hier nog eens terugkom!

Bodem leggen voor een rooftop party

Ik maakte van de gelegenheid gebruik om mijn telefoon op te laden en ondertussen te bellen met het thuisfront. Wegens het tijdsverschil is dat namelijk nog wel een uitdaging, want wanneer ik doordeweeks klaar ben met werken, ligt iedereen in Nederland diep te slapen. Rond etenstijd kwamen mijn Duitse huisgenoten ook naar La Floresta. We besloten heel erg niet-Ecuadoraans te gaan eten bij een pizzeria. Wat ik helemaal prima vond, want ik had tenslotte al traditioneel geluncht en was opnieuw niet erg onder de indruk van de lokale keuken. Met onze pizzabodem (haha, woordgrap) waren we klaar voor het feestje waar we die avond heen zouden gaan, georganiseerd door vrienden van mijn Duitse huisgenoot. Het zou een rooftop party zijn, op de 8e verdieping met geweldig uitzicht over de stad, wat allemaal erg fancy klonk. Al moest iedereen wel z'n eigen drank meenemen.

Eenmaal aangekomen bleek de rooftop niet meer te zijn dan, jawel, een kaal dak. Behalve waslijnen waaraan een paar onderbroeken hingen te drogen was er niets - geen tafel, stoelen, geen licht. En in eerste instantie ook nog geen mensen, want punctueel als Duitsers zijn waren wij de eersten. Er waren wel boxen naar boven gesleept, zodat er in ieder geval met muziek een beetje sfeer werd geschept. Maar goed, het uitzicht was inderdaad mooi en toen het feestje eenmaal op gang kwam, ging het dak eraf (ok, beetje overdreven, maar kon het niet laten deze uitdrukking te gebruiken). Hoe dan ook vermaakte ik me prima in deze aparte setting. Bovendien waren er naast veel Duitsers - seriously, ik dacht dat ik in Ecuador was...? - ook een aantal locals waarmee ik leuk heb gekletst.

Party with a view!

Quilotoa kratermeer

Eenmaal weer thuis zaterdagnacht was ik behoorlijk afgepeigerd van de lange, volle (maar leuke!) dag. Maaaar er was geen tijd voor uitslapen de dag erna, want er stond alweer iets tofs op de planning. Zondag gingen we met het huis, dus met zijn vieren, naar Laguna de Quilotoa. Dit is een enorm groot en helderblauw kratermeer op een paar uur van Quito. We gingen met de auto, want dat was handiger en sneller dan met ov, maar deden er alsnog zo'n 3,5 uur over om er te komen. Iets met een verkeerde route en kronkelige bergweggetjes - al dan niet onverhard. Die route was echter wel een feest voor het oog, zo dwars door het groene berglandschap in the middle of nowhere, dus ik vond het niet zo erg.

Maar toen we eenmaal (eindelijk) op bestemming aankwamen kwam pas echt de beloning voor de lange rit. Quilotoa is indrukwekkend GROOT en mooi en heeft een blauwe kleur die verandert afhankelijk van het licht. Hoe meer zonlicht, hoe helderder blauw het water. Maar juist het feit dat er ook af en toe wolken snel overdreven maakte het zo bijzonder, vanwege de kleurschakeringen die dit opleverde. Echt fascinerend om naar te kijken. 

Ik doe hier alsof ik heel sereen over dit mooie meer uitkijk. En dat deed ik ook, maar voor een paar seconden want deze spot was nogal gewild voor fotoshoots.
Maar je ziet wel waarom, toch?;)

Praktische tip: Als je naar Quilotoa gaat, trek dan laagjes aan! Op de kraterrand waait een heel frisse wind, maar beneden (uit de wind en in de zon) kan het behoorlijk warm voelen.

Afdalen...

Je komt bij Quilotoa aan bovenaan de rand van de krater, zodat je over het hele meer heen kunt kijken. Er zijn opties om er helemaal om heen te wandelen (maar dat red je niet in een dagtripje), maar je kunt ook afdalen naar het water. Beneden zijn kano's te huur. Na ongeveer een uur vrij steil naar beneden strompelen, uitglijden in het zand en veel foto's maken kwamen we bij het meer aan. Vanuit dit perspectief ziet het er allemaal weer heel anders uit dus die afdaling is zeker de moeite waard. Onder het genot van chifles (bananenchips, typisch Ecuadoraanse snack) namen we de mooie omgeving in ons op. Het schijnt dat je hier ook kunt kamperen; al slaap ik liever in een normaal bed dan in een tent, lijkt het me wel prachtig om hier wakker te worden. Wie weet, one day...

Zie je het voor je, dat je 's ochtends je tent open ritst en dit het eerste is wat je ziet?

...en weer terug omhoog

Wij zouden in ieder geval weer gewoon in onze warme huiselijke bedjes slapen dus was het tijd om terug naar boven te gaan. En daar zagen we stiekem allemaal tegenop. We waren onderweg naar beneden namelijk mensen tegengekomen die de klim omhoog waagden en die zagen er zonder uitzondering doodvermoeid, zwaar bezweet en ronduit ongelukkig uit. Niet zo gek ook, want behalve dat het pad echt steil is, bevind je je bij Quilotoa ook op bijna 4000 meter hoogte - en dat maakt elke fysieke inspanning nog zwaarder. 

Praktische tip: Vertrek op tijd naar Quilotoa zodat je voldoende tijd hebt voor de afdaling én klim omhoog.

Op het moment dat wij terug naar boven wilden was het al een uur of 4. Dit gebruikten we uiteindelijk maar als gegrond excuus om niet zelf omhoog te klimmen, maar gebruik te maken van de ezels en paarden die je daarvoor kon huren. We zouden het namelijk nooit voor het donker gered hebben (en dat is wel een ding op zo'n plek waar 0 verlichting is). Dus ik betaalde $10 om een ezeltje mij in zo'n 25 minuten omhoog te laten sjouwen. Ik voelde me er tegelijkertijd een beetje ongemakkelijk bij (echt, arm beest) en toch ook opgelucht. Zelf zou ik er zeker uren over gedaan hebben, als ik het al gehaald zou hebben. Ik was namelijk na de eerste 100 meter omhoog richting de ezel-verhuurplek al buiten adem..

Deze feloranje bloemetjes zorgen niet alleen voor een mooi plaatje dankzij het contrast met het heldere blauw; de planten kunnen ook helpen bij hoogteziekte!

Goed, dankzij de inspanningen van deze trouwe beestjes kwamen we dus alle vier weer boven aan de rand van de krater. Op Google Maps zochten we uit wat nu de juiste, snellere route terug naar Quito was. Dat was een beetje behelpen, want er was op deze afgelegen plek geen internetontvangst. Desondanks lukte het om de weg terug in 2,5 uur af te leggen - het kan dus wél (maar ik geef eerlijk toe dat dat niet aan mij en mijn richtingsgevoel te danken is, haha). 

En zo kwam ik na een vol en divers weekend weer thuis, klaar om me op te laden voor de volgende week stage. Ik ben blij dat ik weer wat meer van Ecuador gezien heb, nu ook buiten Quito, en kan alleen maar zeggen: dit smaakt naar meer, dus what's next?!