Weekendtrip naar Otavalo - de reis even belangrijk als de bestemming

Enigszins gefrustreerd maar hoopvol stap ik in de derde bus van deze ochtend. Ik ben al twee uur onderweg en nog niet eens de stad uit. Sterker nog, ik ben nog niet eens op het station vanaf waar ik de stad uit kan. Want vanaf terminal Carcelén ben je met een directe bus zó in Otavalo, héél makkelijk. Dat zegt iedereen. Maar wat niemand erbij vertelt is dat dit station helemaal ten noorden ligt van Quito en dat dat noorden behoorlijk ver is van het zuidelijke deel - waar ik woon.

Voor deze reis moet ik letterlijk de hele stad doorkruisen, een afstand van 30 kilometer (ja, Quito is dus best wel groot). En natuurlijk is daar dan weer geen directe buslijn voor. Gelukkig gaf een local me een tip om op een snelle manier bij Carcelén te komen. Gewoon met de metrovía in plaats van de trolleybus, dan ben ik er zo. Zei hij. De kaartjesverkoper in het loket bevestigt dat de metrovía inderdaad naar Carcelén gaat, dus voor 25 cent verwacht ik in één moeite bij het station aan te komen.

30 km in 2,5 uur

Maar eenmaal in de bus kom ik erachter dat ik helemaal niet op weg ben naar Carcelén, maar naar een heel ander station. Met een naam die ik nog nooit eerder gehoord heb. Niet goed dus. Een oudere man naast me in de bus probeert me uit te leggen hoe ik vanaf dat station weer een andere bus kan nemen naar Carcelén. Maar het is muy lejos, zegt hij, en dus nog een lange reis. Niet blij met deze ingewikkelde nieuwe routebeschrijving besluit ik bij de eerstvolgende halte uit te stappen, zodat ik het daar nog maar een keer kan vragen aan de meneer in het loket. Die heeft duidelijk met deze verdwaalde, bezwete toerist te doen en wijst me met veel gebaren en een uitgebreide uitleg naar een bushalte voor een heel andere buslijn: de trolleybus. Juist, de bus die ik in eerste instantie van plan was te nemen...

Ik moet even zoeken naar de juiste opstapplek maar voel de opluchting als ik bij de halte duidelijk 'Terminal Carcelén' als eindbestemming zie staan. Dus zo stap ik, na opnieuw voor 25 cent een kaartje te kopen, in de derde bus. Ik ben ervan overtuigd dat het nu wel goed moet komen.

Deze kwam ik ergens onderweg tegen en vond ik zo tof. De 'nationale vogel' van Ecuador is de condor, maar kolibries zijn er ook heel veel en zijn dus ook typerend voor het land.

Teruggaan is geen optie

De busrit blijkt korter dan verwacht. Al na zo'n 15 minuten komen we aan op een groot station en stroomt de hele bus leeg. Ha, dat is dan tenminste eens een meevaller, denk ik terwijl ik uitstap. Nu alleen nog op zoek naar de bus naar Otavalo en dan kan ik 2 uur achterover leunen tot ik er ben. Ik wend me opnieuw tot een van de medewerkers in een loket. Oh, als ik naar Otavalo wil, moet ik eerst de bus nemen naar Carcelén, vertelt ze me. Ze wijst naar een bus die net wegrijdt.

Huh? Dit is toch Terminal Carcelén? No, usted está en El Labrador. Wat is dit nu weer, weer een station dat ik niet ken en waar ik helemaal niet wil zijn. No, nein, nee! Ik vraag haar hoe ver het dan nog is naar Carcelén. Unos 30 minutos. Wat... nog 30 minuten?! Ik voel de moed in mijn schoenen zakken en mijn positieve instelling waarmee ik de reis begon is steeds verder te zoeken. Maar ja, teruggaan is ook geen optie. Ik moet en zal in Otavalo aankomen. Dus ik loop in de richting waarin de vrouw wees en wacht op mijn vierde bus van deze reis.

De schatting dat de rit zo'n halfuur zou duren blijkt niet te kloppen. Al na een kwartiertje komen we aan op een groot, chaotisch busstation. Ditmaal zie ik borden met 'Terminal Carcelén' zodat ik zeker weet dat ik - eindelijk - goed zit. Hèhè.. Het is inmiddels ruim 2,5 uur geleden dat ik van huis vertrok en nu gaat de 'echte' reis pas beginnen: de twee uur durende busrit van Quito naar Otavalo. Maar dat klinkt mij ondertussen als muziek in de oren...

De markt van Otavalo

Moe, bezweet en met een volle blaas kom ik uiteindelijk aan bij het hostel in Otavalo dat ik heb geboekt voor één nacht. Zo hoef ik tenminste niet deze helse reis twee keer op één dag te maken (met mijn idiote detour zou er sowieso niks van de dag overblijven). Eigenlijk heb ik zin om de rest van de dag niks meer te doen en bij te komen van het avontuur, maar daarvoor ben ik natuurlijk niet gekomen. Dus hop, even spullen droppen, opfrissen en op naar dé markt waar Otavalo zo beroemd om is: Plaza de los Ponchos.

Kleurexplosies all over the place

De markt is niet te missen. Op zaterdagen is bijna het hele stadje omgetoverd in één grote markt. In eerste instantie zie ik een soort vlooienmarkt, mensen zittend op straat met kleedjes vol ouwe rommel. Euh.. waar zijn alle mooie handgemaakte spulletjes? Rommel heb ik thuis al genoeg.

Gelukkig kom ik na een paar andere straten uit op een groot plein waar ik inderdaad standjes zie met allerlei soorten ambachtelijke spulletjes. Sieraden, schilderijen, houtwerk, sjaals van alpaca-wol.. Laat ik trouwens gelijk even iets de wereld uit helpen: het is dus alpáca en niet álpaca. Dat weet ik inmiddels, want er zijn zoveel kramen met spullen van alpacawol dat ik het woord zo'n 100 keer heb gehoord. Net als 'a la orden', wat ook elke verkoper zegt tegen iedereen die langsloopt. Het betekent denk ik zoiets als 'wat kan ik voor u doen'. Maar daar blijft het niet bij, want de verkopers zijn behoorlijk opdringerig en bieden me om de haverklap een 'muy bien precio, para tí'. Ja, ja, maar ik wil voorlopig gewoon nog even rondkijken, er is zóveel te zien!

Poep en plas

Ineens valt mijn oog op een vrouw die tussen twee kraampjes op de grond zit, met een peuter op schoot. Ongegeneerd verschoont ze op straat in alle openbaarheid de vieze poepluier van het kind. Tja, als je de hele dag op zo'n markt staat en je je kinderen bij je hebt, moet je toch wat... Maar in Nederland zie ik dat toch niet zo snel gebeuren.

Zo verwonder ik me over alles wat er gebeurt op de markt, de onderhandelende mensen, de kleurrijke spullen en de geuren - van poep tot vers gebakken vlees (gelukkig niet bij elkaar). Uiteindelijk koop ik een setje gevlochten armbandjes, een mooi make-up tasje van een typisch Zuid-Amerikaans stofje, en een adapter voor mijn oplader. Dat laatste is uiteraard niet handgemaakt maar gewoon heel praktisch, haha.

Het bandje met geel representeert de kleuren van de Ecuadoraanse vlag: geel, blauw, rood. Ultiem souvenir, niet?

Na héél veel kraampjes met héél veel verschillende maar ook wel dezelfde soort artikelen, merk ik op een gegeven moment dat ik niet echt meer opneem wat ik zie. Het is nogal een overload aan prikkels. Ik besluit dus maar even op een stoeprand te gaan zitten om wat te drinken en eten. Dan hoor ik ineens vlak naast me water kletteren. Maar als ik opzij kijk, zie ik dat het geen water is. Een jongetje van een jaar of drie staat vanaf de stoep met een triomfantelijke boog op straat te plassen, richting de stroom mensen die de markt afstruinen. Niemand kijkt raar op. Ik schuif voor de zekerheid toch maar een stukje opzij.

Groente, no más

Met mijn souvenirs - uiteraard gekocht voor een muy bien precio - ga ik terug richting het hostel. Voor het avondeten kies ik een restaurantje uit dat wordt aangeraden in mijn Lonely Planet. Vegetarisch, want dan loop ik het minste risico dat ik buikpijn van het eten krijg. (Ik weet inmiddels uit ervaring dat mijn lichaam het Ecuadoraanse eten niet zo goed verdraagt. Echt ziek word ik er gelukkig niet van, maar ik merk wel dat mijn darmen het zwaar hebben met de verwerking: Mijn buik maakt dan borrelgeluiden die niet zouden misstaan onder zo'n filmfragment waarin er een toverdrankje wordt gebrouwen. (Als je geen idee hebt waar ik het over heb; Dit.))

Culinair hoogstandje voor $8,-

Goed, vegetarisch eten dus. Niet bepaald een Ecuadoraanse specialiteit en dat blijkt ook wanneer mijn salade wordt geserveerd. Allerlei soorten groenten, gesneden en netjes gesorteerd op een bord - verder is er niets mee gedaan, dus deze maaltijd is behoorlijk smakeloos. En het is het duurste wat ik tot nu toe in Ecuador gegeten heb. Typisch. Les van vandaag: ga niet blind af op wat een reisgids aanraadt...

Cascada de Peguche

De volgende dag besluit ik naar de waterval te gaan bij Peguche, een dorpje verderop. Dit is lekker dichtbij en kan daardoor goed in een halve dag. Ik moet tenslotte nog weer met de bus(sen) terug naar Quito zien te komen, liefst niet 's avonds laat. Peguche is maar een klein stukje met de bus en je kunt zo voor de ingang van het natuurpark uitstappen. Maar uiteraard krijg ik het voor elkaar om de halte (die er niet echt is) compleet te missen, en pas veel verderop uit te stappen. Dus nu moet ik ineens wel een heel stuk lopen om bij de waterval uit te komen. Dit weekend gaat niets vanzelf.. Maar ach, het is mooi weer en ik heb tijd, dus no problema. 

Toffe schildering bij de ingang van het natuurpark. Die hond tussen de rozenplantjes maakt de foto wel af, vind je niet?
Een lucky shot, maar stiekem ook weer niet echt want er zijn hier OVERAL honden dus het is wellicht meer een uitdaging om geen hond in je foto te krijgen.

Eigenlijk geniet ik wel van de wandeling. Ik loop door de rustige straten van een slapend dorpje en kom alleen af en toe een local tegen. Zo voel ik me ineens heel erg off-the-beaten-track, terwijl ik juist naar een toeristische attractie op weg ben. Eenmaal in het natuurpark ben ik zeker niet de enige bezoeker, maar het voelt nog steeds niet echt toeristisch. Dit is duidelijk een plek waar ook de lokale bevolking graag de zondag doorbrengt. En ik snap wel waarom: het park is een soort heuvelachtig bos, met veel hoge groene bomen en allerlei keienpaden die ertussendoor lopen. De meesten leiden richting de waterval, naar een uitkijkpunt links ervan, rechts ervan, ervoor, erboven.. Met al die routeopties vermaak ik me hier prima voor een aantal uur.

Mooie plek, zonnig weer, blije Angela

De waterval is niet de indrukwekkendste die ik ooit heb gezien, maar met alles eromheen zeker de moeite waard. Het rustgevende natuurgebied is ook een fijn contrast met de drukke markt van Otavalo, wat dit voor mij een perfecte combinatie maakt. Gelukkig is de lange reis dus toch de moeite waard geweest en ik kan een weekendtrip naar Otavalo dan ook zeker aanbevelen. Sterker nog, er zijn in de omgeving nog meer dingen te doen - waar ik vanwege de reistijd nu geen tijd voor heb - dus ik denk dat ik nog wel eens terugkom. Maar dan íéts beter voorbereid, zodat ik niet een halve dag onderweg ben in zes verschillende bussen. 

Al zijn het natuurlijk ook de dingen die niet helemaal goed gaan, die een reis avontuurlijk maken. Vandaar dat ik van deze weekendtrip, die heel eerlijk, de eerste uren behoorlijk 'mislukt' voelde, het hele verhaal wilde vertellen. In plaats van alleen dat de markt zo leuk was en de waterval zo mooi. Want verdwalen, miscommunicatie en je kapot zweten omdat je het weer verkeerd hebt ingeschat en je veel te warm hebt aangekleed, horen er ook bij. 
Inspiratie haalde ik uit de mini-cursus 'Creatieve reisverhalen schrijven' die ik afgelopen week online heb gevolgd. Ben benieuwd wat jullie van dit verhaal vinden - als je het tot hier gehaald hebt, laat dan even een reactie achter?!

--
Pin voor later!